(લખ્યા તારીખ: જાન્યુઆરી ૨૭, ૧૯૯૪)
(અછાંદસ)
નિર્બળ ખભા પર એટલાસનો ભાર ધરીને
અવાજહીન ગળામાં જગભરના સંસ્કાર ભરે જે
સમાજની મા હોવા છતાં જે ખુદ છે નમાયો
નાનકડી આંખોમાં રહે છે આકાશ શો છવાયો
દિમાગી દ્વારની સીમસીમ ચાવી વાળો અલીબાબા
સફેદ પારસમણિ હાથે, પાછળ કાળું કાબા
અમૂર્ત સંકલ્પનાઓ શિખવતી સાધારણ મૂર્તિ
યુટોપિયાનો ખલાસી, શારદ-માનવ-પૂર્તિ
પશુમાંથી માનવ બનાવતી સાંકળ આ જંગમ
શિક્ષક – શિસ્ત, ક્ષમા, કરુણા તણો સંગમ!
મૌલિક ગુજરાતી પદ્ય 
ઓગસ્ટ 10, 2010 પર 9:33 પી એમ(pm) |
very good
umasheth
my blog : http://mysarjan.wordpress.com
માર્ચ 4, 2011 પર 5:11 પી એમ(pm) |
દિમાગી દ્વારની સીમસીમ ચાવી વાળો અલીબાબા…
કાવ્ય ગમ્યું.
વર્ષો પછી શિક્ષક સ્મૃતિપટ પર આવે છે ત્યારે સાથે સાથે જાણે આખે આખો વર્ગ લેતા આવે છે! ને લેતા આવે છે સમયની એ નોટબૂક કે જેમાં આપણે હોંશે હોંશે જવાબો લખ્યા હતા!
માર્ચ 7, 2011 પર 1:04 એ એમ (am) |
શિક્ષકની લાક્ષણિકતાઓ સરસ રીતે રજૂ કરી છે.
ઓક્ટોબર 5, 2011 પર 1:50 પી એમ(pm) |
પશુમાંથી માનવ બનાવતી સાંકળ આ જંગમ
શિક્ષક – શિસ્ત, ક્ષમા, કરુણા તણો સંગમ! ….beautiful lines only the “real” teachers value this.
સપ્ટેમ્બર 6, 2018 પર 4:43 પી એમ(pm) |
Khub saras…vachi ne man praffulit and Gaurav Purna aanandit thayu.