પોતાને હાલરડું

(જુલાઈ ૨૮, ૧૯૯૮)

હવે બહુ થાકી ગયો, ઘોર નિદ્રામાં સરી જવા દે!

કાલે ઊઠવું નથી, કાંઈ પૂછવું નથી,

ઘેઘૂર ઘેને સરી જવા દે!

હસતા ચહેરા, માગતા ધ્વનિ,

દોડતી દુનિયાથી દૂર સરી જવા દે!

છોલાયેલ હૃદય, ખોવાયેલ ઘાવો,

દબાવેલ ભાવો પ્રગટવા દે

કોઈ સાંભળે, સંભાળે,

જખમોને પંપાળે,

હુંફાળે માળે સરી જવા દે!

This entry was posted on ફેબ્રુવારી 2, 2010 at 4:15 એ એમ (am) and is filed under અગેય કાવ્યો, બાળગીતો, વાલીગીતો અને હાલરડાં. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.

મૌલિક ગુજરાતી પદ્ય